Η αγάπη πάντα σε βρίσκει

Θα ανοίξεις πάλι εκείνο το βιβλίο που δεν κατάφερες ποτέ να τελειώσεις. Θα κοιτάξεις πάλι εκείνη την φωτογραφία σας όπου μια όμορφη στιγμή σας έχει μείνει παγωμένη. Θα ακούσεις πάλι ένα από τα "τραγούδια σας" που θα σου θυμίζει πόσο όμορφα περάσατε. Θα περπατήσεις πάλι σε ένα από τα στενά που ανταλλάξατε κάποιο φιλί. 
Κι ύστερα θα συνειδητοποιήσεις πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Πως είτε τα όμορφα είτε τα άσχημα κάποτε τελειώνουν. Όλα τελειώνουν. Έτσι κι η αγάπη. Μα ακόμα κι αν η αγάπη μείνει, δεν θα είναι αρκετή. Θα μείνεις με τις αναμνήσεις. Θα θυμάσαι όσο πιο πολλά μπορείς κι έτσι θα κρατήσεις κάποιες στιγμές για πάντα. Δεν θα υπάρχει πλέον πόνος γιατί θα ξέρεις.

Και. Θα τελειώσεις εκείνο το βιβλίο. Ίσως θα δακρύσεις όταν κοιτάξεις την φωτογραφία σας. Κι όταν το τραγούδι θα τελειώσει, προσπερνώντας εκείνο το στενάκι που κάποτε είχατε ανταλλάξει ένα φιλί, θα χαμογελάσεις. Προς τιμήν όλων των αναμνήσεων που δημιουργήσατε, θα νιώσεις ευγνώμων, μα θα τα αφήσεις όλα πίσω γιατί θα ξέρεις, πως, τίποτα δεν κρατάει για πάντα.

"Κι όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει, δεν θα θυμάσαι πως τα κατάφερες ή πως επιβίωσες. Δεν θα είσαι καν σίγουρος εάν η καταιγίδα όντως τελείωσε. Ένα πράγμα είναι μόνο σίγουρο. Όταν θα περάσει δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν πριν ξεκινήσει." 

Κι όταν τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, όλα θα γίνουν πάλι ίδια. Η ζωή σου θα κυλάει κανονικά απλά ίσως εσύ δεν θα είσαι πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Αυτό δεν είναι κακό ξέρεις. Όλα είναι μαθήματα. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Εσύ συνέχισε κανονικά και μη μασάς. Είμαστε δυνατότεροι από όσο νομίζουμε. Και κάποια στιγμή, θα το δεις, θα έρθει η ευτυχία και σε εσένα, αλλά, σιγά σιγά. Συνέχισε να χαμογελάς και όλα θα περάσουν. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να αγαπηθούν και μέσα σε αυτούς βρίσκεσαι κι εσύ. Δεν βρίσκεις εσύ την αγάπη αλλά η αγάπη σε βρίσκει. Μην σκας. Ίσως στην επόμενη γωνία σε βρει ξαφνικά. Το ερώτημα όμως είναι: εσύ θα είσαι έτοιμος όταν έρθει;

Happiness is only real when shared

Έχεις ακούσει αυτό που λένε "Ο αληθινός φίλος στις χαρές φαίνεται"; Λοιπόν για εμένα αυτή η έκφραση είναι αλήθεια! Ο αληθινός φίλος δεν είναι εκείνος που θα βρίσκεται δίπλα σου όταν εσύ περνάς δύσκολα. Ο πραγματικός φίλος θα είναι επίσης εκεί στις καλύτερες και πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου, στις επιτυχίες σου αλλά και στις στιγμές χαράς σου που θα θέλεις να μοιραστείς με κάποιον. 

Λένε επίσης πως "Κανένας δεν μπορεί να δει και να καταλάβει στον άλλον κάτι που ο ίδιος δεν έχει βιώσει". Στις στιγμές αδυναμίας σου, πάντα οι άλλοι μπορούμε να πούμε πως θα φαίνονται λιγάκι "ανώτεροι" από εσένα. Κυρίως όταν εκείνοι δεν έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο με αυτό που μπορεί να βιώνεις εσύ εκείνο το διάστημα. Σε εκείνες τις στιγμές, είναι εύκολο για τον οποιοδήποτε φίλο σου ή άνθρωπο να έρθει να σε παρηγορήσει. Τις στιγμές που υποφέρεις δεν υπάρχει κάτι πιο εύκολο από το να σου πει κάποιος "μην στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά..". Να σου πει λόγια τα οποία πιστεύει πως ίσως σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, χωρίς ποτέ να έχει βρεθεί στη θέση σου. 

Για εμένα να ξέρεις πως η χαρά, ναι, μοιράζεται, ο πόνος όμως όχι. Και θα σου δώσω ένα παράδειγμα.

Μέχρι πριν αρκετό καιρό πίστευα πως είχα καταλάβει ποιοι ήταν οι πραγματικοί μου φίλοι λόγω του ότι είχαν έρθει στην κηδεία του ή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μου στάθηκαν στη μετέπειτα περίοδο. Κι όμως έκανα λάθος και ξέρεις γιατί; Γιατί η Τερέζα δεν ήρθε στην κηδεία του αλλά ούτε σε κανένα από τα μνημόσυνα. Δεν μου στάθηκε αρκετά στην τότε άσχημη περίοδο της ζωής μου. Και όχι δεν την κατηγορώ και δεν την κατηγόρησα και ποτέ. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά απέναντι στο θάνατο είτε είναι όταν χάνει κάποιο δικό του άνθρωπο ή κάποιον άγνωστο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως νιώθει ο καθένας. Σκεφτόμουν λοιπόν, γιατί να είναι δύσκολο για εκείνη ενώ εγώ ήμουν εκείνη που έχασε τον πατέρα της; Κι όμως, δεν μπορείς να καταπιέσεις τον άλλον, δεν μπορείς να ξέρεις πως νιώθει. Και ναι, είναι καλύτερο να μην είναι καθόλου δίπλα σου από το να το κάνει με τον λάθος τρόπο. Η Τερέζα όμως, ήταν εκείνη που μου είπε πάνω από 20 "μπράβο" την ημέρα που έμαθα ότι πήρα το lower. Ήταν εκείνη που χάρηκε μαζί μου όταν κατάφερα και έφτασα μόνη μου σε μια ξένη χώρα. Εκείνη με στήριξε σε οποιαδήποτε χαζή αλλά και σωστή απόφασή μου. Και τέλος, ήταν εκείνη που μου είπε πως ο,τι κι αν κάνω με τη ζωή μου να υπολογίζω σε εκείνη. Για εμένα λοιπόν η Τερέζα είναι κάτι παραπάνω από αληθινή και πραγματική φίλη. 

Καμιά φορά δεν χρειάζονται, ούτε υποσχέσεις, ούτε αγκαλιές για να ξέρεις πως κάποιος θα είναι εκεί για εσένα. Καμιά φορά απλώς το νιώθεις. Και ξέρω ναι, πως αν κάποιος νοιάζεται για εσένα θα βρίσκει τρόπο να επικοινωνεί μαζί σου με οποιοδήποτε τρόπο αλλά μην ξεχνάμε πως η δική μας η γενιά, η γενιά του facebook ή του διαδικτύου γενικότερα έχει δυστυχώς πολλά μέσα για να κρατάει επαφή με οποιονδήποτε. Το νόημα είναι πως ξέρεις και καταλαβαίνεις πως ακόμα κι αν περάσουν μήνες και δεν μιλήσεις με ένα φίλο σου, όταν θα τον ξαναδείς θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γιατί έτσι κάνουν οι αληθινοί φίλοι. Και μην σκας, μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σε ρωτάνε κάθε μέρα τι κάνεις, πώς είσαι, αλλά θα σου έχουν δείξει πως ακόμα κι αν περάσει καιρός χωρίς να μιλήσετε, ότι πάντα θα νοιάζεται για εσένα και θα θέλει να είσαι καλά. Έχουν κι εκείνοι πολλά στο κεφάλι τους. Ίσως να μην έχουν ζήσει κάποια άσχημα γεγονότα όπως εσύ και γιαυτό να μην ξέρουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος συμπαράστασης. Αλλά τι προτιμάς; Εκείνον που όποτε είσαι στα κάτω σου θα είναι εκεί να σε παρηγορήσει ή εκείνον που όταν πραγματικά δει ότι είσαι χαρούμενος θα χαρεί κι εκείνος με εσένα; Κάτι που δηλαδή είναι σπάνιο; 

6

Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες.. Μια ακόμα μέρα για να σηκωθώ, να πάω στη σχολή, να διαβάσω, να πάω γυμναστήριο, να γελάσω και να περάσω καλά. Μια ακόμα μέρα που θα κοιτώ τους ανθρώπους στο δρόμο όταν ο καθένας τους θα έχει να προλάβει ένα ακόμα λεωφορείο, θα έχει κολλήσει στη κίνηση ή όταν κάποιος από αυτούς απλά θα περπατάει δίχως άγχος. Κι εγώ θα είμαι εκείνη που σκέφτομαι πως ο μπαμπάς δεν είναι εδώ. Πως σήμερα πέρασαν 6 χρόνια από τότε που έφυγε. Θα κοιτώ τους ανθρώπους στο δρόμο και όποιος με κοιτάει κι εμένα δεν θα ξέρει τι νιώθω, δεν θα ξέρει αν θα τρέχω να προλάβω κάτι. Απλά δεν θα ξέρει. Γιατί βλέπεις οι άνθρωποι, δεν ενδιαφέρονται για τίποτα άλλο πέρα από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κανένας δεν θα γυρίσει να σε κοιτάξει τυχαία για να προσπαθήσει έστω και λίγο να καταλάβει τι μπορεί να σου συμβαίνει σήμερα. Γιατί κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει αυτό. Κι αν έχεις από εκείνους τους "λίγους και καλούς" φίλους, όλο και κάποιος θα θυμάται τι μέρα είναι σήμερα. Χωρίς να σε κοιτάξει στο δρόμο αλλά έτσι επειδή είναι καλός φίλος, ίσως να είναι εκεί για εσένα σήμερα. Κι αν δεν είναι όμως, δεν πειράζει, δεν φταίει αυτός. Βλέπεις δεν προλαβαίνουν όλοι να σκεφτούν κι εσένα, εκτός κι αν τους το ζητήσεις.

Στιγμές, αγκαλιές, χαμόγελα.. Μα πάνω απ'όλα εκείνα τα "σ'αγαπώ", τα "ευχαριστώ" που δεν πρόλαβα να σου πω μπαμπά. Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, εγωιστές. Γιατί πάντα κάνουμε το ίδιο λάθος! Δεν εκτιμάμε κάτι, παρά μόνο όταν το χάσουμε. Ξοδεύουμε τις ώρες, τις μέρες και τα χρόνια μας με τον λάθος τρόπο. Κι ο χρόνος περνάει και περνάει κι όταν πλέον συνειδητοποιούμε τι χάσαμε, είναι ήδη αργά.

Έφυγες και μαζί σου πήρες το μισό εγώ μου. Έφυγες και χάθηκαν σχεδόν τα πάντα. Πιάνω καμιά φορά τον εαυτό μου να ξεχνάει, να ξεχνάει όσα περάσαμε μαζί. Να ξεχνάει την εικόνα σου, την φωνή σου, το χαμόγελό σου. Και τότε είναι που τρομάζω ξέρεις, γιατί δεν θέλω να ξεχάσω, να σε ξεχάσω. Στεναχωριέμαι μόνο που δεν περάσαμε περισσότερο χρόνο μαζί, που δεν δημιουργήσαμε περισσότερες αναμνήσεις. Μα στεναχωριέμαι ακόμα περισσότερο, που στις νέες, δικές μου αναμνήσεις δεν είσαι κι εσύ. Που κάνω τόσα πράγματα στη ζωή μου και δεν είσαι εδώ να με συμβουλέψεις. Που όταν χρειάζομαι υποστήριξη δεν είσαι εδώ. Που μεγαλώνω χωρίς εσένα.

Αλλά βλέπεις; Μέχρι και σε αυτό είμαστε εγωιστές. Λέμε πως μας λείπει ένας άνθρωπος ο οποίος έχει φύγει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, γιατί μας λείπει η παρουσία αυτού του ανθρώπου στη δική μας τη ζωή. Όμως δεν έχει να κάνει με εμάς. Φεύγουν καθημερινά άνθρωποι νέοι ή και όχι και είναι τόσο λυπηρό όλο αυτό. Άνθρωποι που θα μπορούσαν απλά να μην είχαν φύγει, γιατί θα μπορούσαν να είχαν ζήσει κι άλλες στιγμές, να είχαν κάνει κι άλλα πράγματα. Κι εμείς καθόμαστε και λέμε "μου λείπει εκείνος". Μα τι σου λείπει; Αυτός που ήταν εκεί για εσένα; Αυτός που έκανε εσένα να νιώθεις καλά; Δεν είναι αυτό το πιο θλιβερό κομμάτι της ιστορίας ξέρεις. Το πιο θλιβερό είναι πως ένας άνθρωπος έχει φύγει και δεν θα επιστρέψει. Ένας άνθρωπος που άφησε πίσω μια οικογένεια και μερικούς φίλους. Ένας άνθρωπος που έφυγε νωρίς ενώ θα μπορούσε να προσφέρει κι άλλα σε αυτό τον κόσμο. Όποτε ας σταματήσουμε να λέμε ότι μας λείπει κάποιος, γιατί μπορούμε απλά να πούμε ότι αυτός ο κάποιος λείπει από αυτόν τον κόσμο. Λείπει και δεν έχει σκοπό να επιστρέψει. Δεν λείπει σε εμάς αλλά σε όλους. Ας μην είμαστε πλέον εγωιστές. Λείπει γιατί δεν θα είναι εδώ να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν, να επιτυγχάνουν. Λείπει.

6 χρόνια λοιπόν συμπλήρωσε σήμερα η απουσία σου από αυτόν τον κόσμο.

Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες.. Μια ακόμα βροχερή και συννεφιασμένη μέρα που πάλι κάτι θα τρέχουμε να προλάβουμε.
Σήμερα ναι, είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Μια ακόμη μέρα που λείπεις, δεν είσαι εδώ. Κι ο πόνος μένει πάντα ο ίδιος, δεν αλλάζει. Κι όλα γίνονται μια συνήθεια και προχωράμε κανονικά χωρίς εσύ να είσαι εδώ. Κι όμως είσαι. Στη δική μου μνήμη και ανάμνηση. Κι όσο είσαι εκεί, δεν θα φύγεις ποτέ από αυτόν τον κόσμο. Και θα αφήσω πάλι τους άλλους να με κοιτάξουν τυχαία, αλλά μόνο εγώ θα ξέρω ακριβώς τι νιώθω.

Και μην ξεχνάμε, είχα διαβάσει κάπου: "Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει ποτέ έναν άλλον, όσο αγαπάει ένας πατέρας την κόρη του.."

Κάπου εδώ τριγύρω

Πιάνει το γεμάτο μπύρα ποτήρι της, πίνει ακόμα μια γουλιά και το ακουμπάει πάλι στο τραπέζι. Κοιτάζει για λίγο τριγύρω και στρέφει πάλι το βλέμμα της προς το πάτωμα, πειράζει λίγο τα μαλλιά της και τώρα σηκώνει το κεφάλι της. Δείχνει να προσπαθεί να χαμογελάσει, όμως δεν τα καταφέρνει. Πίνει άλλη μια γουλιά και φαίνεται σκεπτόμενη. Το σώμα της είναι εκεί, το μυαλό της όμως όχι. Κάτι την απασχολεί, κανείς όμως δεν ξέρει τι. 

Σίγουρα θα ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες. Θα δείξει το ενδιαφέρον της και πάνω στη κουβέντα ίσως χαμογελάσει ελάχιστα. Όμως πάλι κάπου θα χαθεί, κάπου θα ταξιδέψει το μυαλό της. Μάλλον κάτι θα ψάχνει.

Κι όταν πια η νύχτα θα έχει φτάσει στο τέλος της, θα σε πάρει μια αγκαλιά -από εκείνες τις αληθινές, τις ασφαλείς αγκαλιές που δεν κάνει κανείς εύκολα- και θα σου πει καληνύχτα.

Κι εγώ ύστερα θα αναρωτηθώ. Πώς κοιμήθηκε αυτή η κοπέλα εκείνο το βράδυ? Χάθηκε σε κάποια αγκαλιά? Άγγιξε κανείς την ψυχή της πέρα από το σώμα της? Έστω για εκείνη τη νύχτα?

Είναι από εκείνες που δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν. Από εκείνες που ξέρεις ότι δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους, δεν θα σου δώσει το δικαίωμα. Δεν ψάχνει για υποσχέσεις και λόγια μεγάλα. Σίγουρα όμως αυτό που ψάχνει, κάποια στιγμή θα το βρει. Και όταν το βρει, ίσως βρει και το χαμόγελό της. Εκείνο που την ομορφαίνει, όχι το ψεύτικο. Εκείνο που βγαίνει μέσα από την ψυχή της. 

Αυτό που ξέρω εγώ όμως είναι πως μέσα από εκείνη, μέσα από τα δικά της κομμάτια, βρήκα ένα δικό μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου που αγάπησα και εκτίμησα περισσότερο. Βρήκα δύναμη, κουράγιο. Ένιωσα λιγάκι ασφαλής μαζί της γνωρίζοντας πως πάντα θα είναι εδώ. Αλλά θα φύγει ξέρεις. Όλοι φεύγουν. Χαίρομαι όμως για το χρόνο που περάσαμε μαζί. Χαίρομαι για τις κουβέντες που ανταλλάξαμε, για τις στιγμές που γελάσαμε, για τα βράδια που μεθύσαμε. Χαίρομαι για εκείνες τις όμορφες βόλτες σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης.

"Μερικές φορές φαίνεται να είσαι ο μόνος στον κόσμο που αγωνίζεται, που δοκιμάζει την αποτυχία, που είναι ανικανοποίητος, που δύσκολα τα βγάζει πέρα. Αυτό το συναίσθημα όμως είναι ψέμα. Κι αν απλά περιμένεις, αν βρεις το κουράγιο να τα αντιμετωπίσεις όλα για μια ακόμα μέρα, κάποιος ή κάτι θα σε βρει και θα τα φτιάξει όλα. Επειδή όλοι χρειαζόμαστε λίγη βοήθεια που και που·κάποιον που θα μας βοηθήσει να ακούσουμε την μουσική του δικού τους κόσμου, που θα μας υπενθυμίσει πως τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι. Κι αυτός ο κάποιος είναι κάπου εκεί έξω. Κι αυτός ο κάποιος θα σε βρει."

Το όνομά της; Δεν χρειάζεται να το μάθεις! 
Το μόνο που πρέπει να μάθεις είναι κοιτάς καλά γύρω σου και να παρατηρείς. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αξίζουν, που ίσως να έκαναν τα πάντα για εσένα. Όλοι όσοι θα περάσουν από τη ζωή σου θα έχουν κάτι διαφορετικό να σου προσφέρουν. Κι αν μόνο κοιτάς προσεκτικά, θα βρίσκεις σε καθέναν από αυτούς έστω κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου. Κι όταν πια θα έχεις βρει όλα τα κομμάτια σου, διασκορπισμένα από εδώ κι από εκεί, τότε θα ανακαλύψεις κι εσένα. Θα σε βρεις. Θα συνειδητοποιήσεις ποιος πραγματικά είσαι και που ακριβώς θέλεις να πας. 

Μόνο μην μένεις στάσιμος. Κουνήσου! Βγες μια βόλτα και κοίταξε τον ήλιο μέχρι τα μάτια σου να πονέσουν, άφησε τον να ζεστάνει το πρόσωπό σου. Νιώσε τον αέρα να περνάει από το κορμί σου, όσο κρύος κι αν είναι. Ρίξε ένα τεράστιο χαμόγελο και προχώρα, μαζί σου. Με εσένα. Με τον εαυτό σου που τόσο πολύ αγαπάς. Γιατί το ξέρεις, αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει ποτέ κανένας. Και κανένας δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο από όσο αγαπάς εσύ, εσένα. 

Δώσε λοιπόν μεγάλη προσοχή γύρω σου. Κι ίσως το επόμενο ζευγάρι μάτια που θα σου χαμογελάσει την ώρα που εσύ προχωράς σκεπτόμενη και μάλλον με τη μουσική τέρμα στα ακουστικά σου, ίσως αυτό το ζευγάρι μάτια να σου αλλάξει τη ζωή. Κι αν κοιτάξεις ακόμα καλύτερα, θα δεις πως αυτά τα μάτια είναι τελικά τα δικά σου, η αντανάκλασή τους. Τόσο χαμογελαστά όσο τα έκανες εσύ να φαίνονται.

Εγώ πάντως με βρήκα, κάπου εδώ τριγύρω. Σε ένα ακόμα ποτήρι κόκκινο κρασί, σε μια συζήτηση χωρίς ουσία, σε ένα ακόμα μεθύσι. Με βρήκα καθώς μάζευα κομμάτια μου, μέσα από μία ακόμα φιλική αγκαλιά ή σε ένα ακόμα δάκρυ μου. Με βρήκα τότε, σε μία ακόμα ζάλη ή σε εκείνον τον καναπέ που είχα ξαπλώσει και δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου. Μα κυρίως με βρήκα σε εκείνο το χαμόγελο μου, το δικό μου χαμόγελο, που δημιούργησα μόνη μου όταν κατάλαβα ποια είμαι, που θέλω να πάω και τι αξίζω. Κι αν ήταν όλο αυτό το ταξίδι ο λόγος για να με βρω, ναι, άξιζε τον κόπο. 

Αφήνει κάτω το πλέον άδειο από μπύρα ποτήρι της και σηκώνεται. Φαίνεται να χαμογελάει και απλώς φεύγει χωρίς να πει κουβέντα. Χωρίς ένα αντίο. Φεύγει γιατί όλοι φεύγουν. Κλείνει την πόρτα με δύναμη και τα αφήνει όλα πίσω. Κι εγώ στέκομαι εδώ κοιτάζοντας την κλειστή αυτή πόρτα και ο,τι εκείνη η κοπέλα άφησε, ο,τι εκείνη μου έμαθε και με δίδαξε. Στέκομαι εδώ, χαμογελώντας. Μα δεν είμαι μόνη μου, είμαι με έμενα, μαζί μου. Είμαι εδώ παρατηρώντας ακόμα την κλειστή πόρτα χωρίς να θέλω να πάω να την ανοίξω. Γιατί ξέρω πως ο,τι θέλω είναι εδώ, στο τώρα. Κι αυτό το τώρα ξεκινάει μόνο από έμενα. Ξεκινάει με το δικό μου χαμόγελο. Τώρα. 

Κι εγώ ύστερα θα αναρωτηθώ. Που να πήγε εκείνη η κοπέλα;

Ο,τι κι αν γίνει, ξέρω πως σε μία γωνία αυτού του δρόμου, στο επόμενο ηλιόλουστο πρωινό ή ακόμα και στην επόμενη ματιά που θα ρίξω στον καθρέφτη, εκείνη θα είναι εκεί, χαμογελαστή και χαρούμενη. Θα είναι εκεί να μου υπενθυμίζει πόσο μικρή είναι η ζωή μας και πως δεν είμαστε τίποτα πέρα από περαστικοί, πως μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να εξαφανιστούμε. Μέσα σε ένα μικρό αεράκι ή στην επόμενη σταγόνα βροχής, μπορεί απλά να χαθούμε. 

Γι'αυτό θα κοιτάξω πάλι στον καθρέφτη και θα με δω, θα είμαι εκεί, χαμογελαστή και χαρούμενη. Γιατί ξέρω πως η δίκη μου χαρά και ευτυχία ξεκινάει από εμένα. Και ξεκινάει τώρα.

Memories

"Come back and make up a goodbye at least. Let's pretend we had one.." She said.

He came back and she walked down the stairs towards him.

"Bye Joel." 

"I love you." He replied.

"Meet me.... in Montauk...." She whispered.

That was the last memory they shared before everything was going to be erased, before all of their memories were going to disappear forever. 

You can erase someone from your mind. 
Getting them out of your heart is another story.

Our minds will always forget things, important or not. Our minds will always erase memories, good or bad. It's not like you can control it. Sometimes we erase bad memories without realising it because that's our defense in order not to hurt ourselves. That's what I've learned. But you know, there is no point in that. Whatever is gone from your mind, will always be in your heart. Every special moment you've shared with any special person. Your heart will always remember and that's something you cannot control either. Other than that your heart is stronger than you can imagine. Don't believe that it breaks, is a lie.

So don't be sad if some memories are gone. Don't be sad because some people are not in your life anymore. And most of all don't be sad for that one special person who once told you he loved you. Maybe he really did. You had the chance to live many beautiful moments with him that now are gone but what can you do? Does it worth it? I think not. You've spent a fucking long time being unhappy just because you can't be accepted from that one certain person while there are others who maybe would do anything to make you happy. Just because you can't admit that things will not always be like we want them to be and people either. As you don't want to change yourself for others, don't wait others change for you. People don't change. They play roles just for a while, just as long as they want. When they are done with their play, they leave. That's why it's not easy to trust them. But then again, you know you have some people who are going to stay forever, you're sure. So keep those people close to you and don't forget to show your love and your appreciation to them, often! Always tell them how you feel about them, you don't know for how long they will be there.



A huge applause for this awesome movie please.
"The eternal sunshine of the spottless mind"
https://www.youtube.com/watch?v=qooWFXOV-Zs

What's in the box?

   I woke up with hangover once again today and do you know what was the first thing I thought? Why am I still so fucking sad? I have been unhappy for such a long time and now this has to stop.

"Things change and it's not necessarily someone's fault. Everything changes."

Things will never be the way we want them to be and people either. People change, they come and go but who stays 'till the end? 

Life is a bitch and it will always be. So what are we going to do? I guess maybe we are the ones who have to change because if we don't try to help ourselves nobody is going to do it for us, ever.

   And I know that after all this time I can't accept the fact that it's over, he is gone, he isn't mine anymore.

"That's all right, we're made for each other. He will be there in the end." 

I remember that day, I threw all his stuff away so I won't have anything to remind me of him. Although I had a weird feeling all day. Eventually, that night,I was just sitting on the sofa in that bar and when I turned my head he was there. After 1 year I saw him. My heart started beating so fast and I didn't know what the fuck to do. I mean, how do you face a guy you still love, that has told you "hey, I don't want you anymore, I got over you" ?? So he just walked away, he acted like I wasn't even there. And as stupid as I am I went to talk to him. Why did I even do that? You know, for the first time in my life I felt so much pain because I finally realised that ok, yes, he is not mine anymore and he will never be again. So close yet so far. He was there and I couldn't even touch him,kiss him or just hug him. That was the worst feeling I've ever felt.

"The cure for pain is in the pain." 

So I guess only time can help us and it takes a lot of time for a pain to go away.

   On the other hand I miss my dad so much and here comes the irony. Who should I miss more? My dad or my first love? But they are two totally different people, right? There is no question for that. Two totally different situations. They were both special to me and now none of them is here. 

"People die out when we forget them. As long as we remember them,they are still alive." 

If my dad was here, many things would be better. Actually everything would be better. There are so many conversations we never had the chance to have. There are so many questions I would like to ask him. But most of all I wish he was here just to tell him how much I love him. My life has been very different since he was gone. I don't feel safe anymore. Dad was the only person who could make me feel safe. I don't think any stronger love exists than the love between a dad and a daughter. They say that no person can love one other, as a father loves his daughter. God, I miss him so much. Sometimes I think I'm not strong enough to face all these. Maybe I just have to live with it. He is not coming back and I should at least feel appreciated for the moments I had the chance to spend with him. 

So I felt that safety with my ex. I knew that there was someone there who would protect me, who would just hug me and tell me that everything's going to be alright. Someone who could make me smile, make me happy. My first thought when I woke up and my last before sleeping. Someone who used to tell me good morning and good night every day. Someone whom I could trust. My everything. My whole world. Now, that that safety's gone I'm just scared. I've been trying so hard to fill the holes but it's impossible. No arms will hug me the same way as he did and no person can make me feel so safe again. 

Now I'm just scared. That I will never find anything like that again. That no one will ever love me again. That I'm not pretty enough, smart enough, good enough for someone else. I'm so fucking scared because I can't depend on myself. I can't be alone. I feel weak. I feel like I can't achieve anything and I need to find myself but I just don't know the way to do that.

Perhaps I could find myself in many different places. 

As for example this amazing drawing. Look at this girl. Look closely. What can you see? Can you see her pain? My only question was "what's in the box?". Then one day,my friend told me that in the box are all the things that keep that girl back. Her sadness. The books and the music are the things that let her get out of darkness and the whales are different ways of her being happy. Look carefully. Do you compare yourself with her? Because I do, a little, and you know what? I would really like to find the key of her box, lock it and throw the key away. Do you agree? 

Everyone has that one special box with all the things that make them suffer yet they love that box so much. Without knowing why.

4

   Το ξέρω πως είναι δύσκολο, πάντα θα είναι. Κάποιες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο. Το ξέρω πως πονάει και δυστυχώς θα πονάει πάντα. Δεν ξέρω όμως αν υπάρχει λύση, αν υπάρχει κάποια απάντηση σε αυτό το τεράστιο " ΓΙΑΤΙ; "

Είχες πει μια φορά ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμων που είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε μαζί τους τόσα (ακόμα κι αν διήρκεσαν λίγο) όταν άλλα παιδιά ίσως να μην είχαν ποτέ κάποιον από τους 2 γονείς τους ή και κανέναν. Ξέρω πως αυτό δεν παρηγορεί απόλυτα αλλά είναι κάτι, σωστά;

Επίσης μου είχες πει να φροντίσω η εικόνα του να μην ξεθωριάσει ποτέ. Και ξέρω πως κάνεις κι εσύ το ίδιο. Ώρες ώρες να σου πω την αλήθεια φοβάμαι πως θα ξεχάσω πως ήταν, πως μιλούσε.. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ξεχνάει στιγμές αλλά ευτυχώς αυτό κρατάει για λίγο.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να σκεφτόμαστε όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί τους. Να τους σκεφτόμαστε και να χαμογελάμε όπως θέλουν κι εκείνοι.

Ξέρω πως σου λείπει πολύ. Ξέρω πως σου λείπει όταν τα βράδια ξάπλωνες δίπλα της και σε είχε αγκαλιά, με το ένα χέρι της σε χάιδευε και στο άλλο κρατούσε το βιβλίο της και διάβαζε. Ξέρω πως μόνο εκείνη σε καταλάβαινε πλήρως, έτσι όπως ακριβώς ήθελες εσύ και πως πάντα μπορούσε να σε βοηθήσει όσο κανένας άλλος. Και επίσης ξέρω ότι είναι δύσκολο να μην έχεις τη δυνατότητα να τα ξαναζήσεις όλα αυτά μαζί της. Τουλάχιστον τα θυμάσαι, θυμάσαι τα πάντα. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. 

Μπορεί να μην την γνώρισα ποτέ αλλά έχω πλέον καταλάβει πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν. Κι όχι μόνο από αυτά που μου έχεις πει για εκείνη αλλά από το πόσο υπέροχο άνθρωπο σε έκανε κι εσένα. Κατά βάθος ξέρεις ότι είναι αλήθεια! Μην το πάρεις και επάνω σου όμως :P <3

Όταν σου διάβαζε εκείνο το παραμύθι με τον αστερία (που ακόμα δεν έχω βρει τον τίτλο) θυμάσαι τι έλεγε στο τέλος; " Όλοι μας είμαστε μοναδικοί και ξεχωριστοί αρκεί μόνο να είμαστε ο εαυτός μας και να πιστεύουμε σε αυτόν. " Γιατί αν πρώτα δεν πιστέψουμε εμείς σε αυτόν ποιος θα το κάνει; Αν πρώτα δεν αγαπάμε και προσέχουμε εμείς το εαυτό μας, δεν θα το κάνει κανένας για εμάς! Θα στο λέω αυτό συνέχεια! Μέχρι να το καταλάβεις τελείως. 

Τέλος, ξέρω πως "ουδείς αναντικατάστατος" αλλά θα μπορούσες να μου δώσεις την ευκαιρία να σου επαναλαμβάνω όσο πιο συχνά μπορώ πόσο μοναδική και ξεχωριστή είσαι; Να προσπαθώ έστω και με τον τρόπο μου να σε βοηθάω όταν δεν θα είσαι καλά; Να σε έχω αγκαλιά από τη δεξιά μεριά μου όταν κοιμόμαστε μαζί και να σου χαϊδεύω τα μαλλιά για να κοιμηθείς; Να ανησυχώ που και που; Γιατί έτσι απλά αυτό νιώθω πως θέλω να κάνω; Ακόμα κι αν υπάρχει και κάποιος άλλος να το κάνει.

Θα είμαι πάντα δίπλα σου Μελινάκι. Θα κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ για εσένα! Απλά και μόνο επειδή το αξίζεις. Ακόμα κι όταν θα πρέπει να τρέχω από πίσω σου να μαζεύω ο,τι παρατάς από εδώ κι από εκεί. Γιατί χωρίς να συνέβαινε αυτό μάλλον δεν θα είχε ενδιαφέρον η όλη κατάσταση. Κι εσύ αξίζεις να ενδιαφέρονται πολλά άτομα για εσένα, πίστεψέ με :P

Σ'αγαπώ πολύ.

~Sonríe~ 

Does pain really exist?

We have all been hurt once. We have all been heartbroken once. But we all faced the pain they gave to us. In the end it was only ourselves who we had to help the most. In the end the pain was gone. But what if the pain never existed? What if it was only in our head? What if it was something we thought we couldn't bear but we were actually stronger than we thought?

I've come to realize that pain is a feeling we create by our own and we only choose how long it's going to be there. If we want it to go away it will. Pain is actually a feeling, yeah, but as long as we keep thinking about the things that caused us that pain, it will always remain there and it will never disappear. So, I guess we should stop thinking and thinking about that same person all the time. We should stop visiting the places that remind us of that person. 

We just have to stop. Our imagination is not that poor. There are people and things or even places out there that can make us more happy as we can't imagine. We only have to keep our eyes opened to see all of these. Little things are those which make the differencies. We just have to watch carefully. There are people out there who actually care about us. 

And we should just wait. Because things are always going to get better. Nothing lasts forever. Everything is temporary except out happiness. Because we choose whether we want to be happy or not. It's not that hard. "The cure for pain is in the pain" and when you will find it, the pain will be gone!

P.S: Do not forget to smile!

There is nothing ahead 

Lovers think they're looking for each other,

but there's only one search: 

wandering this world is wandering that,

both inside one transparent sky.

In here there is no dogma and no heresy.

The miracle of Jesus is himself, 

not what he said or did about the future.

Forget the future.

I'd worship someone who could do that.

On the way you may want to look back, or not.

But if you can say, There is nothing ahead,

there will be nothing there.

Stretch your arms

and take hold of the cloth of your clothes with both hands.

The cure for pain is in the pain.

Good and bad are mixed. 

If you don't have both,

you don't belong with us.

When one of us gets lost,

is not here, he must be inside us.

There's no place like that anywhere in the world.

-RUMI-

Paulo Coelho : "Αν κάτι έκανε τον κύκλο του, άφησε το να φύγει..."

" Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του. Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε. 

Να κλείνουμε κύκλους, πόρτες, να γυρίζουμε σελίδα, να ολοκληρώνουμε κεφάλαια – δεν έχει σημασία πώς το λέμε, αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε στο παρελθόν τις στιγμές της ζωής μας που πέρασαν.

Χάσατε τη δουλειά σας; Τελείωσε μια σχέση; Φύγατε απ’ το σπίτι των γονιών σας; Φύγατε στο εξωτερικό; Η φιλία που καλλιεργούσατε τόσο καιρό εξαφανίστηκε χωρίς εξηγήσεις;

Μπορείτε να περάσετε πολύ καιρό απορώντας γιατί συνέβη αυτό. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα κάνετε ούτε ένα βήμα πριν κατανοήσετε τις αιτίες που έκαναν ξαφνικά σκόνη κάποια πράγματα που ήταν τόσο σημαντικά και σταθερά στη ζωή σας.

Αυτή η στάση όμως θα αποδειχτεί πολύ ψυχοφθόρα για όλους: Οι γονείς σας, ο άντρας ή η γυναίκα σας, οι φίλοι σας, τα παιδιά σας, η αδερφή σας, όλοι θα ολοκληρώνουν κεφάλαια, θα γυρίζουν σελίδα, θα προχωρούν και όλοι θα στεναχωριούνται επειδή εσείς βρίσκεστε σε τέλμα.

Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα στο παρόν κ στο παρελθόν, ούτε καν όταν προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτά που μας συμβαίνουν. Αυτά που πέρασαν, δεν θα ξαναγυρίσουν: Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα παιδιά, όψιμοι έφηβοι, γιοι που νιώθουν ενοχές ή μνησικακία για τους γονείς τους, εραστές που ζουν μέρα και νύχτα ένα δεσμό με κάποιον που έχει πια φύγει και δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να επιστρέψει.

Οι καταστάσεις περνούν και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις αφήσουμε πράγματι να φύγουν.

Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό (όσο επίπονο κι αν είναι) να καταστρέφουμε αναμνηστικά, να μετακομίζουμε, να δίνουμε πράγματα σε ορφανοτροφεία, να πουλάμε ή να χαρίζουμε τα βιβλία που έχουμε. Τα πάντα στον ορατό κόσμο είναι εκδήλωση του αοράτου, όσων συμβαίνουν στην καρδιά μας – και καταστρέφοντας ορισμένες αναμνήσεις, σημαίνει και ότι δημιουργούμε χώρο για να πάρουν τη θέση τους άλλες.

Αποδεσμευτείτε από τα πράγματα. Αφήστε τα να φύγουν. Απαγκιστρωθείτε. Κανείς δεν παίζει με σημαδεμένη τράπουλα στη ζωή, έτσι λοιπόν μερικές φορές κερδίζουμε και μερικές χάνουμε. Μην ελπίζετε να σας δώσουν κάτι πίσω, να αναγνωρίσουν τις προσπάθειες σας, να ανακαλύψουν τη μεγαλοφυϊα σας, να κατανοήσουν την αγάπη σας.

Σταματήστε να ανοίγετε την τηλεόραση των συναισθημάτων σας και να βλέπετε συνέχεια την ίδια εκπομπή που σας δείχνει πόσο έχετε υποφέρει από μια απώλεια: Αυτό απλώς σας δηλητηριάζει, τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να μην αποδεχόμαστε ερωτικούς χωρισμούς, υποσχέσεις για δουλειά που δεν έχουν συγκεκριμένη ημερομηνία εκκίνησης, αποφάσεις που αναβάλλονται συνεχώς στο όνομα της “ιδανικής στιγμής”. Πριν αρχίσει ένα νέο κεφάλαιο, πρέπει να ολοκληρωθεί το παλιό: Πείτε στον εαυτό σας ότι αυτό που πέρασε δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ.

Θυμηθείτε ότι κάποτε μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτό το πράγμα ή αυτόν τον άνθρωπο – τίποτα δεν είναι αναντικατάστατο, η συνήθεια δεν είναι ανάγκη. Μπορεί να μοιάζει προφανές, μπορεί να είναι ακόμα κ δύσκολο, άλλα είναι πολύ σημαντικό.

Κλείνοντας κύκλους. Όχι από υπεροψία, από αδυναμία ή από αλαζονεία, απλώς επειδή κάτι δεν είναι πια μέρος της ζωής σας. Κλείστε την πόρτα, αλλάξτε δίσκο, καθαρίστε το σπίτι σας, τινάξτε τη σκόνη.

Σταματήστε να είστε αυτός που ήσασταν και μεταμορφωθείτε σ’ αυτόν που είστε.. "

Paulo Coelho 

* από το βιβλίο του "Ζαχίρ"

Μπαμπά ;

Θα σε θυμάμαι για πάντα... Μ' ακούς;

Ναι θυμάμαι ακόμα το σοβαρό πρόσωπο του

Πως ότι είχα και δεν είχα στην ζωή ήταν δικό του

Θυμάμαι γέλια και χαρές μέσα στο σπίτι

Μα δεν σκέφτηκα πως κάποια μέρα τόσο θα μου λείπει

Όσα μου έμαθε μου ήταν αρκετά

Θυμάμαι πόσο ευχαριστιόταν όταν φώναζα μπαμπά

Για κάθε μία φορά, που τον αγκάλιαζα σφιχτά

Του έλεγα για να μην με αφήσει σφίξε με ξανά

Την κυριακάτικη παρέα στον αγώνα

και την φράση του που πας μην φεύγεις μείνε λίγο ακόμα

περίμενα πίσω απ' την πόρτα στα κρυφά

να τον τρομάξω όταν γυρνούσε κάθε μέρα απ' την δουλειά

θυμάμαι, θυμάμαι όλες, τις όμορφες στιγμές μας

μυρωδιές όλους τους ήχους και τις όμοιες φωνές μας

τις σκανδαλιές μας που ενοχλούσαν τη μαμά

και την υπόσχεση πως θα τον αγαπάω παντοτινά

Πως μπορώ; όσα θέλω να σου πω;

Μόνο μια φορά...

Πως μπορώ; Τίποτα άλλο δεν ζητώ

Μόνο μια αγκαλιά..

Πως μπορώ;

Θυμάμαι ακόμα, όλες τις άσχημες στιγμές

ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα πολλά εσύ δεν φταις

λάθη πονάνε του χθες

που το παρόν τους με σκοτώνει

πατέρα πριν μ' αφήσεις δεν σου ζήτησα συγνώμη

Δεν συγχωρώ τον εαυτό μου για πολλά

για κάθε μέρα που αισθανόσουν μες το σπίτι μοναξιά

για κάθε μία φορά που σ' είχα απογοητεύσει

θεέ μου αν ήτανε στο χέρι μου θα το' χα αποτρέψει

Ποιος να πιστέψει πως τα λόγια δεν μου φτάνουν

πως τα μάτια την εικόνα σου σιγά σιγά την χάνουν

Τι να μου κάνουν το στυλό και το χαρτί

όταν το μόνο που γράφω είναι η λέξη γιατί

Γιατί αν είχα μια ευχή, κάτι στ' αλήθεια δικό μου

Θα' ταν να ερχόσουνα ξανά με μία μηχανή του χρόνου

Θα προσευχόμουν να σε δω για ένα λεπτό

γιατί πριν φύγεις δεν πρόλαβα να σου πω πως σ' αγαπώ

Ξέρω για όλα πως με έχεις συγχωρέσει

πως μ' ακούς με νιώθεις πως σε εμένα έχεις πιστέψει

Ξέρω πατέρα πως περήφανο σε κάνω

σ' αγαπώ μου λείπεις να προσέχεις εκεί πάνω

Τι κι αν δεν φτάνω να σ' αγγίξω λίγο ακόμα

ήρθε μαζί σου η ψυχή μου μα έμεινε εδώ το σώμα

λίγο ακόμα στο υπόσχομαι θα κλάψω

γιατί ζήτησες πριν φύγεις μια σταγόνα να μην στάξω.

γιατί ζήτησες πριν φύγεις μια σταγόνα να μην στάξω....

Ξέρω πατέρα πως περήφανο σε κάνω

σ' αγαπώ μου λείπεις να προσέχεις εκεί πάνω....

August 5.

And I have been trying to find some answers. I have been trying for so long but no answers can be found. I guess I can't ask why. Why things like these have to happen. To me. To you. To anyone. Maybe there is a reason for everything, right?

I have only realised one thing. You don't know what tomorrow is going to bring you. Maybe someone is going to be there for you today but what about tomorrow? We don't know if we will see the people we love tomorrow so we should stop wasting our days, our moments or even our seconds by not saying how we feel to the people who we truly love and care about. Words exist to be said and love to be shown. Show your love and appreciation to the people you want as long as they are there for you. Every day, every minute. You don't know when are you going to see them again.

So after all these I just wanted to say goodbye to a girl I haven't known very well but I've known for a little while.

My mom once told me that the brigther star * you can see in the sky it's someone you've recently lost. So I guess it is you up there right?

I will never forget you girl. Even though we didn't spend much time together or didn't share memories. 

You've been, you are and you will always be a hero. 

Goodbye angel. You have gone too soon. Take care of us from up there and I promise you, we will always smile like you did when you were here. Rest in peace angel.

* Even though I didn't write something really important I still dedicate this to a friend who was gone on 5th of august. She was only 20 years old.. WHY?

~ Μ ~

Το Μελινάκι! 

Θα μπορούσα να γράψω άπειρα πράγματα για το Μελινάκι μου. 

Θα σταθώ όμως σε αυτήν την φωτογραφία και στη σημασία της. Την θυμάσαι; Αυτή η φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου, διότι τραβήχτηκε καταλάθος και ήταν αυθόρμητη! Τραβήχτηκε την ώρα που βγάζαμε ένα βίντεο ενώ εσύ είπες "Βγάζουμε αυτό το βίντεο γιατί θέλω να το βλέπω μετά από 10 χρόνια γιατί θα είμαστε ακόμα φίλες" και έτσι θα γίνει, είμαι σίγουρη :) 

Το όμορφο λοιπόν σε αυτή τη φωτογραφία είναι το χαμόγελό σου. Και έτσι θα ήθελα να είσαι πάντα, χαμογελαστή! Δεν θα σου πω ότι θα είναι εύκολο γιατί δεν θα είναι αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι πως θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα κάνω ο,τι μπορώ για να σε κάνω να χαμογελάς. 

Επιπλέον θέλω να πω πως είμαι απίστευτα ευγνώμων που είσαι πλέον ένα από τα πιο σημαντικά άτομα στη ζωή μου και μια από τις καλύτερες μου φίλες. Είχα την ευκαιρία να περάσω πολύ όμορφα μαζί σου μέχρι τώρα και σε γνώρισα βαθιά ανακαλύπτοντας την μαγεία που κρύβεις μέσα σου. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που επιλέγουμε και είσαι μια από τις καλύτερες επιλογές μου. Εύχομαι η φιλία μας να κρατήσει και να συνεχίσουμε να δημιουργούμε όμορφες αναμνήσεις.

“ If I can see pain in your eyes then share with me your tears. 

If I can see joy in your eyes then share with me your smile. ” 
― Santosh Kalwar

~Sonríe~

Ένα ποίημα για τον πατέρα μου..

" Κι όταν πατέρα εσένα κοίταγα στα μάτια

κι ήθελα τόσα να σου πω μα χρόνο πια δεν είχα,

θα σε κοιτώ στον ουρανό, εκεί που είσαι τώρα

και θα σου λέω σ'αγαπώ, θα σ'αγαπώ για πάντα.

Μα αν σε είχα τώρα εδώ και σε έπαιρνα αγκαλιά,

όλα θα ήταν καλύτερα για ακόμα μια φορά.

Σαν τότε που ήσουν εδώ και απαντήσεις έδινες,

με το παρόν εδώ, το μέλλον που μας έδειχνες.

Λείπεις εσύ, λείπουν στιγμές πολλές.

Δύναμη πρέπει να έχουμε να τις θυμόμαστε αυτές.

Θα σε θυμόμαστε πατέρα, πάντα, γι'αυτό που ήσουν.

Να 'σαι καλά εκεί ψηλά, με όλα τα αστέρια για παρέα

και τον Θεό από κοντά να σε προσέχει κάθε μέρα. "

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Τα αγαπημένα -

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει; 
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή, 
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια 
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν, 
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε. 
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπό σας 

κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,
ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,
ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας, 

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας, 
ἔστω καὶ μία φορά; 
Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή 
γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

Μὲ κατάνυξη

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά. 

Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο, 
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος. 
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο, 
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω. 

Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου, 
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Ὅταν σὲ περιμένω

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι, 

ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους, 
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά, 
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο, 
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι 
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη. 

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι, 
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

Τέλος

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά, 

καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα 
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου, 
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ρήμαγμα

Τις παγωμένες νύχτες,

όταν κι ο τελευταίος τράχηλος σ' αρνείται,
ποια αρετή σου μένει ακόμα να ρημάξεις,
ποια χαρά να στολίσεις τα όνειρά σου,
ποια αθωότητα να δικαιωθείς;

Τις παγωμένες νύχτες,

ψυχή μου, πώς αντέχεις τέτοιο ρήμαγμα,

εσύ που αναζήταγες τον ουρανό;

Χαμηλοφώνως

Μές στην απελπισμένη έξαψη μου 

μην είσαι τόσο αδυσώπητος μαζί μου. 

Δείξε μου αγάπη, έστω και από συμπόνια, 

όταν τα χείλη δε μπορούν να ειρωνευτούνε, 

όταν τα χέρια δε βαστιούνται άλλο πια.

Βολέματα καταστροφής

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ

θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου.

Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί,
να βρίσκεται ένας άνθρωπος να με χορταίνει.

Όταν βουλιάζω σ' έυκολες εξάψεις,
να 'ρχεται μια εξευτέλιση να με συνεφέρνει.

Όταν βουρλίζομαι στα δρομολόγια του πάθους,
να 'χω ένα όραμα να με θαμπώνει.

Όταν εξαγριώνομαι για τρυφερότητα,
να βρίσκονται δυο χέρια για τον παιδεμό μου.

Μα πάνω στου σπασμού την αποθέωση,
που εκμηδενίζει κάθε άλλη ομορφιά,
να 'χω τη δύναμη να πω "Κύριε όχι άλλο" -

κόβοντας τις υπερωρίες της καταστροφής μου.

Έρωτας

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια -

η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα

δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,

φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,

συσκότιση παράπονου,

παρηγοριά σπασμών.

Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,

όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Να μάθεις να φεύγεις..

Κάτι που διάβασα κάποτε.

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου.

(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας, αποδέξου το.)

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι, από εκεί που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω, δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε, η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια με δάκρυα μετάνοιας.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία των λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι'αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ'αυτά.